Εκχωρήσεις απαιτήσεων: Έγκριση διαπραγματευτικής εντολής από το Συμβούλιο

Το Συμβούλιο ενέκρινε τη γενική του προσέγγιση για την πρόταση κανονισμού σχετικά με το εφαρμοστέο δίκαιο στα έναντι τρίτων αποτελέσματα των εκχωρήσεων απαιτήσεων. Το σχέδιο κανονισμού αποσκοπεί στην εξασφάλιση μεγαλύτερης ασφάλειας δικαίου για τις επιχειρήσεις και τους πολίτες όσον αφορά τις διασυνοριακές εκχωρήσεις απαιτήσεων και, κατ’ επέκταση, στη διευκόλυνση της πρόσβασης σε χρηματοδότηση και στην προώθηση των διασυνοριακών επενδύσεων στην ΕΕ.

Η εκχώρηση απαίτησης αφορά την περίπτωση στην οποία δανειστής μεταβιβάζει σε άλλο πρόσωπο το δικαίωμά του να απαιτήσει οφειλή έναντι πληρωμής. Για παράδειγμα, το σύστημα αυτό χρησιμοποιείται από τις επιχειρήσεις για να αποκτούν ρευστότητα και πρόσβαση σε πίστωση. Επί του παρόντος, δεν υφίσταται επαρκής ασφάλεια δικαίου ως προς το εθνικό δίκαιο που είναι εφαρμοστέο για τον προσδιορισμό της κυριότητας απαίτησης μετά την εκχώρησή της στο πλαίσιο διασυνοριακής υπόθεσης, διότι οι κανόνες ουσιαστικού δικαίου των κρατών μελών οι οποίοι διέπουν τα έναντι τρίτων αποτελέσματα της εκχώρησης απαιτήσεων διαφέρουν μεταξύ τους.

Με τη θέσπιση ενιαίων κανόνων σύγκρουσης νόμων σε επίπεδο ΕΕ, ο προτεινόμενος κανονισμός θα εξαλείψει τους νομικούς κινδύνους και τις δυνητικές συστημικές συνέπειες των διασυνοριακών συναλλαγών επί απαιτήσεων, καθιστώντας δυνατές τις διασυνοριακές επενδύσεις, την πρόσβαση σε φθηνότερη πίστωση και την περαιτέρω ολοκλήρωση της αγοράς. Αυτό θα συμβάλει στην αύξηση της ασφάλειας δικαίου σε ολόκληρη την ΕΕ.

Εφαρμοστέο δίκαιο

Σύμφωνα με την πρόταση της Επιτροπής, θα εφαρμόζεται το δίκαιο της χώρας στην οποία οι δανειστές («εκχωρητές») έχουν τη συνήθη διαμονή τους, ανεξαρτήτως του ποια εθνικά δικαστήρια ή ποιες εθνικές αρχές εξετάζουν την υπόθεση, καθώς αυτό αναμένεται να προσφέρει μεγαλύτερη προβλεψιμότητα για τους τρίτους. Παρά ταύτα, το Συμβούλιο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, για ορισμένες από τις εκχωρήσεις που ορίζονται στο κείμενο, όπως η εκχώρηση απαιτήσεων σε μετρητά και απαιτήσεων σε χρηματοπιστωτικές αγορές, θα ήταν καταλληλότερο το δίκαιο της εκχωρηθείσας απαίτησης. Το κείμενο διατηρεί την επιλογή δικαίου μεταξύ των δύο όσον αφορά την τιτλοποίηση.

Σύμφωνα με άλλους κανόνες σύγκρουσης νόμων της ΕΕ, το πεδίο εφαρμογής του σχεδίου κανονισμού είναι καθολικό, πράγμα που σημαίνει ότι το δίκαιο που ορίζεται ως εφαρμοστέο από τον κανονισμό μπορεί να είναι το δίκαιο κράτους μέλους της ΕΕ ή το δίκαιο τρίτης χώρας.

Πεδίο εφαρμογής του κανονισμού

Το σχέδιο κανονισμού αφορά τα έναντι τρίτων αποτελέσματα της εκχώρησης απαιτήσεων που συνιστούν άυλα περιουσιακά στοιχεία. Αυτό συνεπάγεται ότι τα ακόλουθα θέματα δεν περιλαμβάνονται στο πεδίο εφαρμογής του σχεδίου κανονισμού: η μεταβίβαση χρηματοπιστωτικών μέσων, συμπεριλαμβανομένων κινητών αξιών και παραγώγων, η μεταβίβαση κρυπτοστοιχείων, και η εκχώρηση απαιτήσεων όταν αυτές δεν είναι άυλες, αλλά ενσωματώνονται σε παραστατικό ή αντιπροσωπεύονται από εγγραφή σε λογαριασμό.

Προκειμένου η πρόταση κανονισμού να καταστεί διαχρονική από τεχνολογικής άποψης και να ευθυγραμμίζεται με τον μελλοντικό κανονισμό για τις αγορές κρυπτοστοιχείων, η εντολή του Συμβουλίου περιλαμβάνει στο πεδίο εφαρμογής του κανονισμού απαιτήσεις που απορρέουν από όλα τα κρυπτοστοιχεία, με εξαίρεση εκείνες που απορρέουν από κρυπτοστοιχεία τα οποία θεωρούνται ως κινητές αξίες, μέσα χρηματαγοράς ή μερίδια οργανισμού συλλογικών επενδύσεων.

Πλαίσιο

Η πρόταση αυτή υποβλήθηκε από την Επιτροπή τον Μάρτιο του 2018 στο πλαίσιο της Ένωσης Κεφαλαιαγορών (CMU) που δρομολογήθηκε το 2015. Συμπληρώνει τις διατάξεις του κανονισμού Ρώμη Ι που καθορίζουν το εφαρμοστέο δίκαιο στις συμβατικές πτυχές των εκχωρήσεων απαιτήσεων.

Πηγή: consilium.europa.eu

Φωτογραφία: Martin Adams