Η ταινία αφηγείται την ιστορία της γενοκτονίας στη Σρεμπρένιτσα του 1995 μέσα από τα μάτια της Αίντα, μιας δασκάλας που εργαζόταν ως μεταφράστρια για τα Ηνωμένα Έθνη.

Οι άλλες δύο υποψήφιες ταινίες ήταν η ταινία κινουμένων σχεδίων «Flee» του Δανού σκηνοθέτη Γιόνας Πόχερ Ράσμουσεν και η «Μεγάλη Απόδραση» του Σεμπάστιαν Μάι.

Το βραβείο διοργανώνεται κάθε χρόνο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την European Film Academy σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Europa Cinema. Η νικήτρια ταινία αναδεικνύεται με συμψηφισμό της ψήφου του κοινού και των ευρωβουλευτών, με κάθε ομάδα να αντιπροσωπεύει το 50% των ψήφων.

Συνέντευξη με τη νικήτρια ταινία

Μετά την τελετή απονομής του βραβείου στο Στρασβούργο, η σκηνοθέτρια της ταινίας Τζασμίλα Ζμπανίκ και η Μουνίρα Σουμπασίτς, επιζήσασα της γενοκτονίας, πήραν μέρος σε συνέντευξη που μεταδόθηκε ζωντανά στο Facebook.

Μιλώντας για τον κεντρικό χαρακτήρα της ταινίας, την Αίντα, η σκηνοθέτρια της ταινία είπε: «Εμπνεύστηκα από τις γυναίκες της Σρεμπρένιτσα, όπως η Μουνίρα. Συμμετέχουν σε οργανώσεις που αλλάζουν την κοινωνία της Βοσνίας. Είναι γυναίκες που έχασαν τους γιους τους, μέλη της οικογένειάς τους και συζύγους αλλά συνεχίζουν να αγωνίζονται για την αλήθεια, για συμφιλίωση στην περιοχή μας, ζητώντας ειρήνη δίχως ποτέ να διαδίδουν λέξεις μίσους».

Ως επιζήσασα της γενοκτονίας, η Μουνίρα Σουμπασίτς εξήγησε τη σημασία διατήρησης των όσων συνέβησαν στη μνήμη μας: «Αν δεν μιλήσουμε για τα όσα συνέβησαν, θα ξεχαστούν. Πρέπει πάντα να λέμε την αλήθεια και να περιμένουμε να αποδοθεί δικαιοσύνη ώστε τα εγγόνια μου να μην δουν την ιστορία να επαναλαμβάνεται. (…) Πολλά παιδιά σκοτώνονται, πολλές μητέρες θρηνούν αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία».

Στις λυπηρές ομοιότητες με την Ουκρανία αναφέρθηκε και η Τζασμίλα Ζμπανίκ: «Η είδηση του πολέμου με συγκλόνισε. Προκάλεσε μεγάλη στεναχώρια στη Βοσνία, ο κόσμος είναι τραυματισμένος από την επανεμφάνιση του πολέμου στην Ευρώπη». Χρησιμοποιούν τις ίδιες δικαιολογίες, πρόσθεσε. Υπάρχουν πολλά ψέματα, πολλές ψεύτικες δικαιολογίες».

Η συζήτηση τελείωσε αισιόδοξα, με την σκηνοθέτρια να μιλάει για τους νέους ανθρώπους που συγκινήθηκαν από την ταινία παρότι δεν είχαν καν γεννηθεί την περίοδο του συμβάντος. «Αυτό που είδα από τις αντιδράσεις των θεατών είναι ότι ο κόσμος θέλει να βλέπει αυτές τις ταινίες. Ευτυχώς ζούμε στην Ευρώπη όπου υπάρχουν κονδύλια τα οποία στηρίζουν τέτοιου είδους ταινίες… μέσω της τέχνης και του κινηματογράφου μπορούμε να διηγούμαστε ιστορίες δύσκολες που ίσως δεν κάνουν για ποπ κορν το Σάββατο βράδυ αλλά μας προσφέρουν άλλες αξίες».

Μάθετε περισσότερα για το Βραβείο Κοινού LUX.