Οι σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας υπό το φως του εμφυλίου πολέμου στη Συρία και της προσφυγικής κρίσης
Περίπου 3,6 εκατομμύρια πρόσφυγες έχουν εισέλθει στην Τουρκία από την αρχή του εμφυλίου πολέμου στη Συρία το 2011, τον υψηλότερο αριθμό στην περιοχή. Παρά την συνεχιζόμενη οικονομική και ανθρωπιστική υποστήριξη της διεθνούς και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτή η συνεχώς αυξανόμενη παρουσία προσφύγων οδήγησε σε αυξημένες κοινωνικές εντάσεις στην Τουρκία. Στις δημοτικές εκλογές του 2019, η απώλεια του δημαρχείου της Κωνσταντινούπολης από το κυβερνών κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚ) θεωρήθηκε σημαντική αποτυχία για την «αυτοκρατορική προεδρία» του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ο νέος δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, Ekrem İmamoğlu (Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα, CHP), διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο στην προάσπιση των Σύριων προσφύγων, δηλώνοντας ότι η Τουρκία διαχειριζόταν άσχημα τους πρόσφυγες και ότι «οι άνθρωποι είναι δυσαρεστημένοι».
Ορισμένοι Τούρκοι πολιτικοί θεωρούν επίσης τους πρόσφυγες ως απειλή για την ασφάλεια – μια τάση που έχει αυξηθεί από τον Σεπτέμβριο του 2019, όταν ο Τούρκικος στρατός ξεκίνησε την Επιχείρηση «Πηγή Ειρήνης» στη βορειοανατολική Συρία, με στόχο τη συγκράτηση των Κούρδων και τη δημιουργία μιας «ασφαλούς ζώνης», στην οποία οι πρόσφυγες μπορούν να επιστρέψουν. Η Τουρκική στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία, καθώς και η τουρκική εισβολή στη Λιβύη, και άλλα γεωστρατηγικά ζητήματα, όπως η διαμάχη σχετικά με την αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου με την Κύπρο, οδήγησαν τις σχέσεις μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας, που είχαν ήδη επιδεινωθεί από την πτώση των δημοκρατικών προτύπων, μετά από το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα το 2016, σε κρίσιμο σημείο.
Οι επαναλαμβανόμενες απειλές από τον Ερντογάν ότι η Τουρκία θα «ανοίξει τις πύλες» και θα επιτρέψει την είσοδο των προσφύγων στην ΕΕ έγιναν πραγματικότητα στις 28 Φεβρουαρίου 2020, όταν η Τουρκία άνοιξε τα σύνορά της με την Ελλάδα, θέτοντας το σκηνικό για μια νέα προσφυγική κρίση.
Για να διαβάσετε την πλήρη δημοσίευση στα αγγλικά, πατήστε εδώ.
