Η εμπειρία μου από το Πρόγραμμα Erasmus!
Όλοι και όλες έχουμε ακούσει για το Πρόγραμμα Erasmus, αλλά πως είναι άραγε να ζεις αυτή την ευκαιρία;
Η Σαλώμη Δερμάτη, φοιτήτρια στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και εκπαιδευόμενη στο Κέντρο Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης Europe Direct που φιλοξενείται στο Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), μοιράζεται την εμπειρία της μαζί μας!
«Ξεκινώντας τις σπουδές μου στην Αθήνα είχα, μεταξύ άλλων, έναν πολύ ξεκάθαρο στόχο: να συμμετάσχω κι εγώ στο πρόγραμμα Erasmus. Παρά την αρχική μου βεβαίωση ότι θα μετακινούμουν σε γαλλόφωνη χώρα, λόγω της ήδη ικανοποιητικής γνώσης της γλώσσας, πριν από τέσσερα χρόνια ξεκίνησα μαθήματα ισπανικών. Καθ’ όλη την περίοδο μέχρι την υποβολή της αίτησης πέρυσι την άνοιξη, η αγάπη μου προς αυτή τη γλώσσα, κουλτούρα, πολιτισμό, ιστορία και λαό δεν έπαψε να μεγαλώνει. Τον περασμένο Μάιο, μάλιστα, έγινα κάτοχος του διπλώματος DELE B2, απαραίτητο για τη συμμετοχή μου στο πρόγραμμα.
Όταν έφτασε επιτέλους η πολυπόθητη στιγμή της αίτησης, αναζήτησα πληροφορίες τόσο από την ιστοσελίδα της σχολής (Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση), όσο και από συμφοιτητές, την υπεύθυνη καθηγήτρια και γνωστούς. Συγκέντρωσα τα απαραίτητα δικαιολογητικά εντός της προθεσμίας, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό στην όλη διαδικασία. Με το πέρας της συνέντευξης ενημερώθηκα ότι έχω επιλεχθεί και ακολούθησε μια μακρά περίοδος συνεννόησης με το Πανεπιστήμιο υποδοχής, το Complutense της Μαδρίτης, και το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων του ΕΚΠΑ για την εγγραφή σε αντίστοιχες πλατφόρμες, για παράδειγμα για την χρηματοδότηση. Ύστερα, έπρεπε να καταλήξω στον κατάλογο μαθημάτων που θα παρακολουθούσα, για το οποίο ήταν απαραίτητη η σύμφωνη γνώμη των καθηγητών μου στην Αθήνα. Ταυτόχρονα, δε μπορούσα να ξεχάσω μία άλλη, εξίσου σοβαρή, εκκρεμότητα: τη διαμονή. Κατά τη διάρκεια τριών μηνών ήμουν σε συνεχή αναζήτηση κατοικίας, ζήτημα το οποίο λύθηκε εν τέλει τρεις βδομάδες πριν την αναχώρησή μου.
Παρόλο που για χρόνια φανταζόμουν τη ζωή μου στη Μαδρίτη, είχα παραλείψει το αναγκαίο, πρώτο μέρος, την άφιξη. Θεωρητικά δεν ακούγεται σαν μεγάλη πρόκληση. Εντούτοις, για μένα ήταν η πρώτη επίσκεψη στην πόλη, και τη χώρα γενικότερα, αλλά και η πρώτη μετακόμιση και διαμονή μόνη μου. Σε αντίθεση με τη συνήθη τακτική, μάλιστα, ταξίδεψα χωρίς κάποιο γονιό ή φίλο. Ήταν όλα καινούργια, τρομακτικά μα συνάμα όμορφα. Ευτυχώς, όμως, είχα στη διάθεσή μου έξι μέρες μέχρι να ξεκινήσουν τα μαθήματα και οι ενημερωτικές συναντήσεις, χρόνος αρκετός για να εγκλιματιστώ και να “ερωτευτώ” με την πόλη.
Η πρώτη επαφή με το Πανεπιστήμιο ήταν συνταρακτική. Πέρα από το γεγονός ότι έπρεπε να εντοπίσω το κτήριο της σχολής μου σε ένα μεγάλο campus και τις αίθουσες εντός, έπρεπε να καταλάβω πώς λειτουργεί το ισπανικό σύστημα εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα, σε κάθε μάθημα, είτε είναι υποχρεωτικό είτε επιλογής, αντιστοιχούν τέσσερις διδακτικές ώρες. Δύο εξ αυτών αφορούν στην κλασική διδασκαλία και παράδοση του καθηγητή, ενώ οι άλλες ονομάζονται “πρακτική”, όρος που μπορεί να περιλαμβάνει για παράδειγμα τη συζήτηση, τη διεξαγωγή “παιχνιδιών” και προσομοιώσεων, ακόμη και την προετοιμασία των εργασιών. Οι εργασίες, μάλιστα, ατομικές ή ομαδικές, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι κάθε μαθήματος, πάντα σε συνδυασμό με την παρουσία στις τελικές εξετάσεις.
Εν κατακλείδι, η εμπειρία μου ήταν σίγουρα θετική και το πρωταρχικό συναίσθημα που νιώθω πλέον είναι ευγνωμοσύνη. Ωστόσο, διστάζω να αποκαλέσω εκείνους του πέντε μήνες ως την καλύτερη περίοδο της ζωής μου, κάτι που συνηθίζεται. Αυτό θα σήμαινε ότι έπονται μόνο μέτριες εμπειρίες. Αντιθέτως, είμαι βέβαιη ότι αυτή ήταν μόνο η αρχή της καινούργιας φάσης της ζωής μου. Τώρα που άνοιξα την πόρτα προς την Ευρώπη, δε μπορώ να την κλείσω.»
