Βρισκόμαστε στη Μαχατζάνγκα, πολύ κοντά στο δεύτερο σε σπουδαιότητα λιμάνι της Μαδαγασκάρης, και συγκεκριμένα σ’ ένα ψαροχώρι της περιφέρειας Ναμάκια. Θα νόμιζε κανείς ότι βρισκόμαστε στη ζούγκλα του Αμαζονίου: λασπώδη νερά, πυκνή βλάστηση και βαριά υγρή ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει τον φυσικό οικότοπο των καβουριών Scylla Serrata ή «καβούρι των μαγκροβίων».

Το ευοίωνο μέλλον της εκμετάλλευσης των καβουριών αυτών, τα αλιεύματα των οποίων έχουν αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, μπορεί να κινδυνεύσει αν δεν εφαρμοστούν κατάλληλα μέτρα διαχείρισης ώστε να μεγιστοποιηθούν τα οφέλη.

Η Julienne Razafindrafara, που ασχολείται με την αλιεία καβουριών την τελευταία πενταετία, το έχει αντιληφθεί.

Η Μαδαγασκάρη αριθμεί 325.000 εκτάρια αυτού του οικοσυστήματος, με αλιευτικό δυναμικό που εκτιμάται σε 7.500 τόνους καβουριών (ακόμη σε μεγάλο βαθμό ανεκμετάλλευτο).

Όμως, τα καβούρια είναι ένα από τα πιο περιζήτητα είδη διεθνώς και μπορούν να αποφέρουν σημαντικά και βιώσιμα έσοδα στους κατοίκους των ακτών της Μαδαγασκάρης. Οι ασιατικές αγορές έχουν ιδιαίτερη προτίμηση στα ζωντανά καβούρια μεγάλου μεγέθους, των οποίων η τιμή πώλησης ανά χιλιόγραμμο είναι κατά μέσο όρο δύο φορές υψηλότερη από την τιμή του κατεψυγμένου κάβουρα (που εξάγεται κυρίως στην Ευρώπη).

Η εκμετάλλευση του είδους αυτού συμβάλλει στη διαφοροποίηση των αλιευτικών δραστηριοτήτων, και συνεπώς στην επισιτιστική ασφάλεια του πληθυσμού της Μαδαγασκάρης. Το μέλλον του συνδέεται με την ιστορία της Julienne. Από το 2012, η Julienne δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις καινοτόμες μεθόδους χαμηλού κόστους που βελτιώνουν τις συνθήκες αποθήκευσης και μεταφοράς των καβουριών, μειώνοντας σημαντικά το ποσοστό θνησιμότητάς τους.

Η Julienne ζει σε ένα από τα πιλοτικά χωριά των 4 περιφερειών που επελέγησαν από το περιφερειακό πρόγραμμα SmartFish της Επιτροπής του Ινδικού Ωκεανού, το οποίο χρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης. Το πρόγραμμα παρέχει χρηματοδοτήσεις σε όλα τα στάδια της αλυσίδας παραγωγής. Στόχος είναι να διατηρούνται τα καβούρια ζωντανά και ανέπαφα από τη στιγμή της αλίευσής τους μέχρι τη διάθεσή τους στην αγορά.

«Πριν από ένα χρόνο, χάναμε σχεδόν τα μισά καβούρια μετά το ψάρεμα», λέει η Julienne.

Σήμερα, η Julienne εργάζεται με 60 περίπου αλιείς τους οποίους έχει εφοδιάσει με κατάλληλο εξοπλισμό, ώστε να παγιδεύουν επιλεκτικά τα μεγάλα καβούρια χωρίς να τα καταστρέφουν. Τους έχει επίσης δώσει ειδικούς κλωβούς για τη συντήρηση των καβουριών, ενώ με δική της πρωτοβουλία κατασκευάστηκαν δύο βάρκες με εταζέρες για τη μεταφορά των καβουριών μέχρι την πόλη της Μαχατζάνγκα. Η Julienne μάς λέει ότι οι επενδύσεις αυτές αποσβέστηκαν ήδη από τον πρώτο μήνα.

Μιλώντας μας για τις νέες μεθόδους που εφαρμόζονται χάρη στη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λέει με έμφαση:

«Χάρη στο νέο εξοπλισμό μειώθηκαν σε μεγάλο βαθμό οι απώλειες. Υπήρξα και εγώ η ίδια αλιέας καβουριών, και είμαι σε θέση να σας πω πόσο άλλαξε η ζωή μας.»

Η νύχτα πέφτει στο χωριό. Αύριο οι αλιείς καβουριών θα ξεκινήσουν και πάλι για τα μαγκρόβια δάση με σκοπό να συλλέξουν τα μεγάλα καβούρια από τις ειδικές παγίδες, κάτω από το έμπειρο βλέμμα της Julienne, η οποία συμμετέχει με τον τρόπο αυτό στη βιώσιμη διαχείριση του συγκεκριμένου είδους.