#Debate: Η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο ισούται με επιτυχία;

του Αλέξανδρου Λαβιδά-Μωυσίδη & της Ελίντα Μυφτάρι

#Υπέρ: Πανεπιστήμιο = Μια εξασφάλιση για μελλοντική επιτυχία

Επιτυχία. Έννοια ισοδύναμη της ολοκλήρωσης της προσωπικότητας και της ευτυχίας. Επιτυχία στις σπουδές, στη δουλειά, στην εύρεση συντρόφου, στις κοινωνικές σχέσεις. Καταξίωση του εγώ και δικαίωση μετά από προσπάθειες, αγώνα, χρόνο, έξοδα σπουδών: ιδιωτικού σχολείου, φροντιστηρίου, Α.Ε.Ι., Τ.Ε.Ι., μεταπτυχιακού, διδακτορικού. Εργασία όχι όπου κι όπου, αλλά σε πολυεθνική, υπουργείο, δημόσιο φορέα… για σιγουριά περισσότερο. «Τι να σπουδάσω;» αναρωτιόμαστε όλοι μόλις μπούμε στο λύκειο. Κι αρχίζουμε το ψάξιμο.

«Πού πέρασε ο γιός/κόρη σου;», ρωτάνε η μια την άλλη οι μανάδες. «Στο τάδε πανεπιστήμιο του εξωτερικού». Και η απάντηση δίνεται με καμάρι. Φυσικά ο/η νέος/α θα μείνει εκεί για πάντα.. Πολιτιστική ξενιτιά, ο νέος όρος. Κι η χώρα φτωχαίνει και αφαιμάσσεται γιατί επενδύσεις κολοσσών δεν υπάρχουν εδώ με τις δελεαστικές αμοιβές που προσφέρονται έξω.

Με την προοπτική να γίνουν golden boys, φεύγουν όλοι οι Έλληνες. Πόσοι θα τα καταφέρουν, άγνωστο.  Βέβαια, απ’ το να φυτοζωοούν εδώ, προτιμότερο να “ζουν έξω”. Την ποιότητα ψάχνουμε όλοι, μετριότητα αγρεύουμε. Γιατί άλλα τα μέτρα και σταθμά της Ευρώπης κι άλλα της Ελλάδας. Ο εδώ ευκατάστατος, θεωρείται φτωχός για το Λονδίνο. Και τα έξοδα πολλά: ακριβό το ενοίκιο, κοστοβόρο το φαγητό, χρονοβόρες οι μετακινήσεις, ταξίδια στην πατρίδα κάθε τόσο.. Αλλά καθένας κάνει τις επιλογές του.

Σπουδάζουμε με προοπτική επαγγελματικής αποκατάστασης πάντα. Γι αυτό επιλέγουμε επαγγέλματα. Για να τακτοποιηθούμε. Η ανεργία είναι κακός σύμβουλος. Κι όσο πιο λαμπερό το επάγγελμα κι ο τίτλος που το συνοδεύει, τόσο μεγαλύτερη η ζήτηση. Στην Ελλάδα κάθε χρόνο αποφοιτούν από ιατρικές σχολές, από νομικές, από πολυτεχνείο κι από φιλοσοφικές… Παράγουμε “επιστήμονες”. Αυτή η ειδικότητά μας. Μετά, το στρατιωτικό. Και μετά η ξενιτιά, ή στην καλύτερη περίπτωση η αναμονή για μια θέση, αν θες να ζήσεις στην πατρίδα σου.

Και για να μην πολυλογούμε το κριτήριο για να είναι κανείς ευτυχισμένος, είναι να ξέρει τι θέλει. Πρώτα αυτό. Μετά πρέπει να το αποκτά την ώρα και με την ωριμότητα που πρέπει. Το ένα δίχως τ’ άλλο είναι σα νερωμένο κρασί. Πάντα όμως υπάρχουν κι οι εξωγενείς παράγοντες: οι πολιτικές των κυβερνήσεων, υπάρχει η δυνατότητα χορήγησης φοιτητικών δανείων; με τι επιτόκιο, πότε και σε πόσες δόσεις η αποπληρωμή; δίνουν υποτροφίες; για ποιες σπουδές και με τι κριτήρια; Όλα αυτά είναι παράγοντες που επηρεάζουν και καθορίζουν τις επιλογές μας.

Αν έχεις μια δουλειά απ’ τους γονείς σου για παράδειγμα, μια ατομική επιχείρηση, ώστε ν’ αρχίσεις να καταλαβαίνεις από νωρίς πώς λειτουργεί ο κόσμος του εμπορίου, αυτό δε θα σου δώσει την ώθηση, συνδυαζόμενο και με τις κατάλληλες σπουδές να πας παραπέρα; Αν έχεις και το πνευματικό δυναμικό να σπουδάσεις, δε θα το εκμεταλλευτείς; Σίγουρα ναι. Αλλά η επαφή με κόσμο και η κοινωνικοποίηση θα είναι πάντα το πρώτο βήμα για την έξοδό σου στη ζωή. Σιγά σιγά έρχεται κι η εξεύρεση της ταυτότητάς σου. Όχι με κριτήριο το τι θέλουν οι γονείς ή τι θεωρεί ο κοινωνικός σου περίγυρος ότι είναι “in”, αλλά με σταθερή την κρίση για το τι σου ταιριάζει και τι θα σου άρεσε να κάνεις όλη σου τη ζωή. Τότε αρχίζει το ξεδιάλεγμα: «Θέλω να γίνω δημόσιος υπάλληλος;». «Έχει αυτά τα υπέρ κι εκείνα τα κατά». «Θέλω ερευνητής;». «Θα ζω 10ωρο καθημερινά σε ένα εργαστήριο φορώντας γάντια και ποδιά» (στην καλύτερη περίπτωση). «Θέλω θεωρητικός επιστήμονας; καθηγητής ή συγγραφέας;». «Ναι, αν μου αρέσει να διδάσκω». «Θέλω να σπουδάσω μουσική ή τραγούδι επαγγελματικά;». «Μπορώ  να βγω στο πάλκο με θάρρος;». «Τι κάνω;». «Ψάχνω σε μπλόγκς, σε sites, βρίσκω άτομα του χώρου που μ’ ενδιαφέρει να ενταχθώ, ρωτώ για τη δουλειά, το ωράριο, τις αμοιβές, άδειες, σύνταξη, ένσημα, προοπτικές».

Όταν εξαρτάσαι μια ζωή απ’ τη δουλειά σου, δε χωράνε λάθη. Τελικά, η επιτυχία είναι θέμα κλίσης στο επάγγελμα που διαλέγουμε. Ό,τι κάνουμε να το κάνουμε με την προϋπόθεση να μας αρέσει. Και φυσικά εφόσον μπορούμε να έχουμε στα πρώτα μας βήματα και την οικονομική στήριξη των γονιών μας, είτε για σπουδές είτε για καριέρα (άνοιγμα επιχείρησης, μετεγκατάσταση κλπ). Ο χαρακτήρας και οι κλίσεις μας θα μας βοηθήσουν στην τελική μας επιλογή. Συχνά μας αρέσει κάτι, αλλά δεν έχουμε την απαραίτητη υπομονή ή την απαιτούμενη πειθώ, διπλωματία, οργάνωση κλπ. Γι’ αυτό υπάρχουν τα τεστ προσωπικότητας.  Αποφασίζουμε λοιπόν με βάση και αυτά, αν δεν είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας.

#Κατά: Οι δρόμοι προς την επιτυχία είναι πολλοί

Ερωτήματα όπως «τι θα απογίνω αφού δεν μπόρεσα να περάσω σε κάποιο πανεπιστήμιο;», «οι γονείς μου δεν νιώθουν περήφανοι για εμένα αφού δεν πέρασα πουθενά», απασχολούν πολλούς νέους διαχρονικά. Στο παρόν άρθρο θα μιλήσουμε για το πως τελικά η συνταγή της επιτυχίας έχει και άλλα μονοπάτια, τα οποία δεν συνδέονται απαραίτητα με ένα πτυχίο.

Μερικοί από τους πιο διάσημους ηγέτες μεγάλων κολοσσιαίων σήμερα δεν έχουν πάρει κάποιο πτυχίο. Κάποιοι από αυτούς είναι Bill Gates συνιδρυτής της Microsoft, Steve Jobs συνιδρυτής της Apple, Mark Zuckerberg συνιδρυτής του Facebook. Επιπλέον, ο Richard Branson ιδρυτής του ομίλου Virgin Group, αναγκάστηκε να αφήσει το σχολείο στα 16 του, επειδή ήταν δυσλεκτικός και δεν τα πήγαινε καθόλου καλά στα μαθήματα. Αυτή ήταν και η αρχή για τον δρόμο της επιτυχίας, αφού αφοσιώθηκε στο να κάνει δικά του πράγματα ξεκινώντας τότε με την έκδοση του περιοδικού Student, όπου έγραφε για πολιτιστικά θέματα και απευθυνόταν σε νεαρό κοινό.

Επιπλέον, σύμφωνα με τον Jon Hall πρόεδρο του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Linux International, το πανεπιστήμιο προσφέρει στον φοιτητή μια συγκεκριμένη και δομημένη μάθηση, έναν χώρο αλληλεπίδρασης και απευθείας απάντησης ερωτημάτων, έναν χώρο έρευνας και εξάσκησης στην αυτό-εκπαίδευση. Τον προετοιμάζει να ανταπεξέλθει στην ζωή αλλά όχι απαραίτητα να επιτύχει. Ωστόσο, ένας αυτοδίδακτος μπορεί να ακολουθήσει αυτό το μοντέλο μάθησης που προσφέρει το πανεπιστήμιο για να το εφαρμόσει σε κάποιο αντικείμενο το οποίο θέλει να διδαχτεί.

Αυτό που υποστηρίζουν πολλοί είναι ότι το πτυχίο δεν σε οδηγεί στην επιτυχία αλλά η γνώση. Η γνώση δεν είναι απαραίτητο να αποκτηθεί μέσω ενός Πανεπιστημίου, ειδικότερα στην σημερινή εποχή με την βοήθεια του διαδικτύου υπάρχει άπλετη γνώση, αρκεί κάποιος να έχει την όρεξη και την επιθυμία να την αποκτήσει. Ένας άλλο τρόπος απόκτησης γνώσης είναι και η εμπειρία. Η οποία φαίνεται να παίζει μεγαλύτερο ρόλο, κατά την διαδικασία επιλογής υποψηφίων για την στελέχωση θέσεων εργασίας σε μια εταιρία. Όπως υποστηρίζει ο  Gary Vaynerchuk «υπάρχουν ατελείωτοι τρόποι και δωρεάν για να μάθει κάποιος για τις επιχειρήσεις». Επιπλέον υπογραμμίζει πως υπάρχουν πολλές εταιρίες που δεν απαιτούν κάποιο πτυχίο.

Ωστόσο, το άρθρο αυτό σκοπό δεν έχει να υποβιβάσει τις πανεπιστημιακές σπουδές, άλλωστε υπάρχουν ειδικότητες στις οποίες είναι απαραίτητες, όπως Ιατρική, Νομική κ.α. Αλλά θέλαμε να δείξουμε σε όσους δεν επέλεξαν να σπουδάσουν ή δεν έχουν την δυνατότητα να σπουδάσουν ότι δεν αποτελεί εμπόδιο η μη λήψη πτυχίου προκειμένου να θεωρηθεί κάποιος επιτυχημένος.

Πηγή: citycampus.gr